Forehands και λαβές στο τένις (Λεπτομερής ανάλυση)

Κάποιοι φίλοι μου ζήτησαν να κάνω μια λεπτομερή ανάλυση για τα forehands  και τις λαβές τους.
(πατήστε ΠΑΝΤΑ πάνω στις εικόνες για να ανοίξουν)

Ξεκινάω και σας δείχνω πρώτα την εικόνα F 61 η οποία δείχνει την κάτοψη του οκταγώνου της λαβής μιας ρακέτας και για λόγους συζήτησης τους 8 αριθμούς γύρω από τις πλευρές της χειρολαβής.  





(πατήστε πάνω στην εικόνα για να ανοίξει)

Όλες οι λαβές βασίζονται στο πώς ένας παίκτης βάζει την κάτω άρθρωση του δαχτύλου του δείκτη ή την άρθρωση του δείκτη πάνω στις πλευρές της λαβής (Δες την εικόνα F 72). 

(Υπάρχει κι άλλος ένας τρόπος ακόμη, αλλά δεν θέλω να σας μπερδέψω. Υπάρχουν προπονητές που διδάσκουν τους παίκτες ως σημείο επιλογής/οδήγησης/ελέγχου των λαβών, την δεύτερη άρθρωση του αντίχειρα από την βάση του, το οποίο είναι και πιό εύκολο να το μάθεις. Θα το εξηγήσουμε κάποια άλλη φορά ξεχωριστά σε άλλο άρθρο). 

(πατήστε πάνω στην εικόνα για να ανοίξει)

Όλες οι τρέχουσες λαβές μπορούν να ανασκοπηθούν στην ηπειρωτική λαβή που δείχνεται στην εικόνα F 91. Οι πρωτοπόροι του τένις χρησιμοποιούσαν την ηπειρωτική λαβή, διότι αρχικά το παιχνίδι παιζόταν στο γρασίδι, όπου η μπάλα αναπηδούσε χαμηλά.

Αυτή η λαβή χρησιμοποιείται τώρα πρωτίστως για slice forehand, backhand, το σερβίς, forehand και backhand βολέ και για το overhead. 

(πατήστε πάνω στην εικόνα για να ανοίξει)

Οι δύο εικόνες F 82 (Α-Β) δείχνουν την θέση για άρθρωση του αντίχειρα για ένα δεξιόχειρα και έναν αριστερόχειρα παίκτη για όλες τις forehand λαβές.

(πατήστε πάνω στην εικόνα για να ανοίξει)

Η ηπειρωτική λαβή είναι μια σπουδαία λαβή για χαμηλές μπαλιές και μπαλιές οι οποίες χτυπιούνται στο ύψος του γοφού. Για να βρεί αυτή την λαβή ο παίκτης βάζει το κυρίαρχο χέρι επίπεδα στις χορδές και κινεί το χέρι κάτω προς την λαβή. Το πάνω μέρος της λαβής είναι το V που σχηματίζεται με τον αντίχειρα και το εμπρόσθιο δάχτυλο και η άρθρωση του δείκτη είναι στο σημείο 2 της λαβής της ρακέτας για δεξιόχειρες παίκτες και στο σημείο 8 για τους αριστερόχειρες παίκτες (Δείτε τις εικόνες F 61, F 91 και F 82 a-b).

Ένας περιορισμός στο χτύπημα με αυτή την λαβή είναι πως μπορεί να γίνει δύσκολο το να αντιμετωπιστεί το βαρύ topspin που οι περισσότεροι παίκτες χρησιμοποιούν. Από το να χρειάζεται να εναλλάσσουν τις λαβές για να εναρμονιστούν με διάφορα ύψη και περιστροφές μπαλιών οι περισσότεροι παίκτες εναλλάσσουν την χρήση λαβών ανατολικού και ημιδυτικού forehand, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να παιχτεί οποιοδήποτε forehand. Χρησιμοποιώντας οι παίκτες μια υβριδική/συνδυαστική λαβή (κάτι ανάμεσα στην ανατολική και την ημιδυτική λαβή), η επιλογή αυτή τους επιτρέπει να προσαρμόσουν την λαβή τους για να ταιριάζει με την αιώρησή τους.

Ανατολικό forehand και λαβή

Η ανατολική λαβή είναι μια από τις πιο ποικίλες λαβές στο τένις της σύγχρονης εποχής. 

Για την ανατολική forehand λαβή η άρθρωση του δείκτη είναι στο σημείο 3 της λαβής της ρακέτας για τους δεξιόχειρες παίκτες και το σημείο 7 για τους αριστερόχειρες παίκτες. (Δείτε τις εικόνες F 61 και F 82 a-b).

Όπως φαίνεται στην εικόνα E 12 η ρακέτα αρχίζει να κλείνει αν ο παίκτης κρατά τον βραχίονα μπροστά από το σώμα. Η χρήση αυτής της λαβής εξαρτάται από την αιώρηση του παίκτη και το πόσο topspin ο παίκτης θέλει να βάλει στην μπάλα. 

Η ανατολική λαβή δεν δημιουργεί αυτόματα τόσο πολύ topspin όπως η ημιδυτική λαβή. Ένας παίκτης χρειάζεται να αναπτύξει δυνατούς καρπούς και μια υψηλότερη καμπή/λούπα (για να βουρτσίζει την μπάλα περισσότερο) για να επιτύχει το ίδιο topspin με την ανατολική λαβή που είναι ήδη ενσωματωμένη στην ημιδυτική λαβή. Η ανατολική forehand λαβή είναι δημοφιλής στους παίκτες που αρέσκονται στο να οδηγούν το forehand τους επίπαδα/φλάτ, εξίσου και με την χρήση του topspin.

Το κύριο μειονέκτημα της ανατολικής λαβής είναι η μειωμένη ικανότητα για αντιρρόπηση (άμυνα) ενάντια σε μια μπάλα που αναπηδάει υψηλά.  Η ανατολική λαβή έχει μια ελαφρά πιο κλειστή επιφάνεια στην επιστροφή έτσι για να χρησιμοποιήσει αυτή την λαβή για να αντιμετωπίσει υψηλές αναπηδήσεις της μπάλας, ένας παίκτης χρειάζεται ακριβή χρονισμό και δυνατούς καρπούς για να είναι ικανός να μεταδώσει topspin πίσω προς τον αντίπαλο.

Ημιδυτικό forehand και λαβή

Το ημιδυτικό forehand είναι η πιο δημοφιλής τεχνική forehand στα σημερινά παιχνίδια. Κορυφαίοι επαγγελματίες όπως ο Nadal και η Venus  Williams όπως και οι αρχάριοι χρησιμοποιούν την ημιδυτική forehand λαβή. 

Για δεξιόχειρες παίκτες η άρθρωση του αντίχειρα τοποθετείται στο σημείο 4 και για τους αριστερόχειρες στο σημείο 6. 
(Δές εικόνες F 61 και F 82 a-b).

Η επιφάνεια της ρακέτας - αν είναι να κρατήσεις την ρακέτα μπροστά σου - θα πρέπει να είναι ελαφρά πιο κλειστή  σε σχέση με το ανατολικό forehand.

Η ημιδυτική λαβή είναι σχεδιασμένη για παίκτες που προσπαθούν να παράγουν συνεχώς άφθονο topspin στις βολές τους. 

Επειδή η επιφάνεια της ρακέτας είναι ελαφρώς πιο κλειστή από το ανατολικό forehand επιτρέπει στον παίκτη μεγαλύτερη ευελιξία για να αντιροπήσει μια μπαλιά υψηλής αναπήδησης από τον αντίπαλο. 

Το κύριο μειονέκτημα αυτής της λαβής προκύπτει όταν αντιμετωπίζουμε ένα χαμηλό ή slice χτύπημα. Εάν ένας παίκτης δεν είναι δεόντως φορτισμένος/έτοιμος (έν εγρηγόρσει) και αρκετά χαμηλός για να δεχτεί την επερχόμενη βολή, τότε κάνει ένα σκληρό αγώνα για να διαχειριστεί την βολή με έναν σωστό  τρόπο.

Δυτικό forehand και λαβή

Η δυτική forehand τεχνική χρησιμοποιεί μια λαβή η οποία είναι πιο ακραία από τα ηπειρωτικά, ανατολικά και ημιδυτικά forehand. (Δες εικόνα Ε 14).

Γι’ αυτή την λαβή και οι δεξιόχειρες και οι αριστερόχειρες παίκτες θέτουν την άρθρωση του αντίχειρα στο σημείο 5 της λαβής της ρακέτας. (Εικόνες F 61 και F 82 a-b).

Η λαβή θέτει την παλάμη του χεριού τελείως κάτω από την λαβή της ρακέτας. 



Το κύριο πλεονέκτημα της δυτικής forehand λαβής είναι η ποσότητα του topspin που μπορεί να παράξει. 

Αυτή η λαβή είναι η επιλογή για έναν παίκτη που θέλει να χτυπήσει την μπάλα με πολύ περισσότερο topspin (ειδικότερα στις πιο  ψηλές μπαλιές) από τις δύο άλλες μοντέρνες λαβές. 

Παίκτες που παίζουν σε χωμάτινα γήπεδα ή αργά γήπεδα, σκληρά γήπεδα μπορεί να ελκύονται από την χρήση αυτής της λαβής. 

Συνήθως ο παίκτης που την χρησιμοποιεί είναι συνηθισμένος σε βολές πιο αργού βηματισμού ή  υψηλότερης αναπήδησης. 

Εάν ο παίκτης χρησιμοποιεί αποκλειστικά πιο αργές επιφάνειες ενάντια σε παρόμοιους τύπους αντιπάλων, τότε το να τελειοποιήσει το δυτικό forehand του μπορεί να αποδειχτεί πλεονέκτημα.

Δυστυχώς τα μειονεκτήματα αυτής της λαβής μπορεί να είναι αρκετά  υπολογίσιμα, ιδίως για παίκτες που παίζουν σε διάφορες επιφάνειες. Σε ένα πιο γρήγορο έδαφος η μπάλα δεν αναπηδά τόσο ψηλά. Έτσι ένα παίκτης έχει να κάνει διάφορες προσαρμογές/ρυθμίσεις της αιώρησής του. 

Είναι πιο συνετό πάντως να αναπτύξεις ένα χτύπημα, που μπορεί να προσαρμοστεί σε όλες τις επιφάνειες. 

Επίσης εξαιτίας των πολλών αλλαγών λαβής που μπορούν να προκύψουν κατά την διάρκεια ενός πόντου, η ακραία φύση της λαβής την κάνει δυσκολότερη στο να εναλλαχτεί με άλλες λαβές.

Επιπρόσθετα η τεχνική που χρειάζεται  για να επιτευχθεί ένα δυτικό forehand μπορεί να είναι πολύ ακραία. 

Αυτή η λαβή κάνει τον καρπό να κινείται προς τα πίσω περισσότερο από μια ημιδυτική η ανατολική forehand λαβή. 


Αυτό κάνει δύσκολη την έκταση του καρπού κατά το σημείο επαφής. 

Επειδή η λαβή είναι τόσο πολύ κάτω από την χειρολαβή της ρακέτας, ο αγκώνας λυγίζει περισσότερο και γίνεται σχεδόν μια ευθεία με το κάτω μέρος του καπακιού του πάτου της ρακέτας. 

Αυτό μερικές φορές προκαλεί πρόβλημα αιώρησης για ένα παίκτη όπως το σύρσιμο της κεφαλής της ρακέτας και εμποδίζει την δυνατότητα του παίκτη να εξομαλύνει την αιώρηση.

Forehand και στυλ παιχνιδιού

Το τένις έχει 5 στυλ παιχνιδιού: 

• α. Επιθετικό baseline παίξιμο, 
• β. Παίξιμο σε όλο το γήπεδο, 
• γ. Σερβίς και Βολέ παίξιμο, 
• δ. Βaseline rally παίξιμο και 
• ε. Αμυντικό παίξιμο.

Το επιθετικό baseline  παίξιμο και το παίξιμο σε όλο το γήπεδο θεωρούνται μαχητικά και χτίζονται γύρω από το forehand.

Οι «σερβίς και βολέ» παίκτες χτίζουν τα παιχνίδια τους γύρω από το στυλ που έχουν στο σερβίς και την επίθεση, αλλά μπορούν ακόμη να χρησιμοποιούν το forehand σαν όπλο. 

Το παίξιμο baseline rally  και το αμυντικό παιχνίδι baseline  χρησιμοποιούν το forehand για ένα rally βολών ή με έναν αμυντικό τρόπο.

Το στυλ ενός παίκτη βασίζεται:

• Στο ποιά forehand είναι τα αγαπημένα του, 
• Στην τεχνική αυτών των χτυπημάτων, 
• Στην γενική προσωπικότητα στο γήπεδο και 
• Στην επιθετική η αμυντική φύση του. 

Ένας παίκτης μπορεί να αλλάξει ή να βελτιώσει το στυλ παιξίματός του με το να προσθέτει βολές στο ρεπερτόριό του και να βελτιώνει την τεχνική του.

Ένας παίκτης θα πρέπει να προσπαθήσει να εδραιώσει μια εξειδικευμένη forehand μπαλιά σαν ένα όπλο και μετά να προσθέτει και να αναπτύσσει άλλες βολές για να συμπληρώσει αυτό το συγκεκριμένο στυλ. Ένας από τους κύριους σκοπούς για την επιλογή μιας λαβής είναι το να χρησιμοποιούμε μια λαβή που θα ανταποκρίνεται στο στυλ παιξίματος ενός παίκτη. 

Ο πίνακας F 1.11 δείχνει τον τύπο της τεχνικής του forehand που οι παίκτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν σε κάθε στυλ παιχνιδιού βασιζόμενο στις επιλογές των λαβών.

Πίνακας F 1-11

Τύπος τεχνικής	Στυλ παιξίματος
	Επιθετική baseline	Παίξιμο σε όλο το γήπεδο	Σερβίς και βολέ	Rallying Baseline	Aμυντική Baseline
Ανατολική forehand λαβή	+	+	+	+	+
Ημιδυτική forehand λαβή	+	+	+	+	+
Δυτική forehand λαβή	+	Με καλή χρήση των διαφόρων λαβών		+	+
Ηπειρωτική forehand λαβή			+		+

 Ελπίζω να ήταν κατατοπιστική η ανάλυση αυτή για τους φίλους που μου το ζήτησαν.  

Μπορούμε όμως και με λίγα λόγια να παρουσιάσουμε τις λαβές ως εξής:

1.  Λαβή Continental (Ηπειρωτική). Είναι η λαβη «σφυρί» και χρησιμοποιείς την ρακετα σαν σφυρι.
2.  Eastern (Ανατολική). Είναι η λαβη «χειραψία», δηλαδή κρατάς την ρακέτα κάθετα προς το έδαφος, σαν να θέλεις να κάνεις χειραψία μαζι της. 
3. Semi-Western (Ημιδυτική) είναι η λαβη που θα προκύψει, εάν αφήσεις την ρακετα στο εδαφος και πας να την σηκώσεις.
4. Western (Δυτική) Είναι η λαβή που θα προκύψει, εάν αφήσεις την ρακετα στο εδαφος και πας να την σηκώσεις, αλλά γυρίσεις λίγο πιό δεξιά το χέρι σου αν είσαι δεξιόχειρ ή λίγο πιό αριστερά το χέρι σου αν είσαι αριστερόχειρ.

 Για τις λαβές μπορύμε να γράψουμε κι άλλα πολλά. Συνήθως τα περισσότερα τα δείχνουμε στους παίκτες μας στα γήπεδα.

Η σημασία του κέντρου βάρους του σώματος στο τένις

Η στάση του σώματος υπακούει σε συγκεκριμένες αρχές. 
Η κατανόησή τους και η εφαρμογή τους θα επιφέρουν αποτελεσματικότητα. 

Μπορεί όμως σε κάποιες περιπτώσεις να φαίνονται άσχετες μεταξύ τους γιατί δεν μετράει το εξωτερικό σχήμα, αλλά η εσωτερική τάση και πειθαρχία.

Κατ΄ αρχάς με την «στάση του σώματος» εννοούμε δύο πράγματα. 

Το πρώτο είναι η βασική θέση του σώματος την οποία μπορούμε να θεωρήσουμε ως βάση και ως πηγή δύναμης. Μέσω αυτής μετράμε όλες τις υπόλοιπες.

Η στάση αυτή είναι κοινή σε όλα τα αθλήματα και τις πολεμικές τέχνες. 

Είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουμε τη μέγιστη δύναμη από το έδαφος και έχουμε το μέγιστο έλεγχο του κέντρου μας.

Το κέντρο μας δεν είναι μόνο το κέντρο βάρους, αλλά και το κεντρικό σημείο στο σώμα από το οποίο ξεκινάνε όλες οι κινήσεις. 

Το κέντρο αυτό βρίσκεται ακριβώς πιο κάτω από τον ομφαλό μας. 

Εκεί βρίσκεται συγκεντρωμένη η ενέργειά μας και όλες οι ανατολικές φιλοσοφίες επικεντρώνονται σε αυτό (το κέντρο μας είναι το κέντρο του σύμπαντος).

Έτσι στη στάση αυτή, την ιδεώδη, έχουμε την πλήρη στήριξη και αίσθηση του κέντρου μας και είμαστε πιο δυνατοί.

Στη συνέχεια θα δείξουμε με περισσότερα άρθρα την αξία αυτής της στάσης και την ανάπτυξή της από τους παίχτες. 

Στοιχεία της στάσης αυτής είναι η διατήρηση του κέντρου του ατόμου καθ΄ όλη την διάρκεια της κίνησης, η συνεχόμενη ροή δύναμης σε όλη την τροχιά μιας οποιοσδήποτε κίνησης, είτε αφορά σε χτύπημα είτε σε μετακίνησή μας μέσα στο γήπεδο. 

Το σώμα δεν γέρνει ιδιαίτερα σε καμία κατεύθυνση. Πόδια, λεκάνη και χέρια είναι στραμμένα προς την ίδια μεριά. Φυσικά η κίνηση αυτή προϋποθέτει και ενισχύει το αίσθημα της ασφάλειας και της αρμονίας.

Κατά την δεύτερη έννοια της θέσης, αναφερόμαστε σε κάθε πιθανή στάση που μπορεί να πάρει το σώμα μας λόγω ενός χτυπήματος οπουδήποτε στο γήπεδο. Όλες αυτές οι στάσεις είναι παράγωγα της βασικής θέσης του σώματος οπότε, όποιο σχήμα και αν έχει μία μας κίνηση, όλα βρίσκονται ενοποιητικά μέσα στη φύση της ύπαρξής μας, στα πλεονεκτήματα και τους περιορισμούς μας. Γνωρίζοντας τέλεια το «Ένα», η γνώση των υπολοίπων έρχεται αυτόματα και χωρίς περιορισμούς. Έτσι, όπως και αν χρειαστεί να τοποθετήσουμε το σώμα μας στο γήπεδο, δεν θα πρέπει να αναζητήσουμε νέα γνώση για να βρούμε τον τρόπο να επιτύχουμε δύναμη και ακρίβεια. Ο τρόπος είναι ένας, προέρχεται από την βασική θέση και πηγάζει από το κέντρο μας.

Το σώμα λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά σχεδόν σε κάθε περίσταση, αρκεί να μη χάνεται το κέντρο του. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε κατάσταση, να μεταφερθούμε παντού στο γήπεδο και να αποζητήσουμε κάθε πιθανή γωνία για το χτύπημά μας χωρίς να χάσουμε το κέντρο μας επειδή προβήκαμε σε κάποια μη επιτρεπτέα κίνηση. Οι κινήσεις αυτές αφορούν την μετακίνησή μας στο γήπεδο και την μεταφορά της ορμής μας στην μπάλα.

Στη θέση ετοιμότητας ο παίχτης προσπαθεί να εφαρμόσει την βασική στάση. Ο κορμός του είναι σχετικά όρθιος, τα πόδια του λυγισμένα και ανοιχτά σχεδόν στο ύψος των ώμων. Η ρακέτα κρατιέται κοντά στο κέντρο και η στάση είναι χαλαρή. Αν τα πόδια είναι πολύ ανοιχτά και ο παίχτης σκυμμένος, δεν έχει δύναμη και δε μπορεί να ξεκινήσει γρήγορα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Κατά την μετακίνηση στο γήπεδο ο παίχτης κινείται φυσικά (χωρίς να διαταράσσει εσκεμμένα τη στάση του με υπερβολική περιστροφή και πλάγια βήματα) προς το σημείο επαφής και με την μετακίνησή του αυτή φτάνει στη θέση που θα χτυπήσει την μπάλα. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, στο σημείο μηδέν κατά την επαφή με την μπάλα περισσότερο συγγενείς τοπικά και χρονικά είναι οι κινήσεις ακριβώς πριν την επαφή (προετοιμασία) και ακριβώς μετά το follow through. O παίχτης σε όλες αυτές τις στιγμές έχει έλεγχο του κέντρου του και ποτέ δεν βγαίνει έξω από αυτό, παρά κινείται σε αυτό. 

Πως το πετυχαίνει όμως αυτό; Φυσικά δεν θα μείνει ακίνητος στη βασική θέση και θα περιμένει να ταξιδέψει η ενέργειά του υπερφυσικά στη μπάλα, αλλά θα κινηθεί ακολουθώντας τις επιτρεπτές κινήσεις.

Έτσι κατά τις δύο φάσεις της κίνησης θα κινηθεί εντός του κέντρου του. Σε καμία περίπτωση ο παίχτης δεν βγαίνει εκτός του κέντρου του. Ειδικά στην επαφή, η στάση είναι όσο γίνεται μέσα στο κέντρο μας, ώστε να υπάρχει η μέγιστη δύναμη και ο έλεγχος.

Αν παρατηρήσεις κάποιους αρχάριους παίχτες θα δεις ότι βγαίνουν εκτός κέντρου ήδη από την επαφή, ούτε καν στο τελείωμα. Ένας παίχτης όμως δεν έχει δύναμη εκτός κέντρου, οπότε είναι τελικά σαν να προσπαθήσουμε να χτυπήσουμε την μπάλα με την δύναμη της ….σκέψης μας. Ο μόνος τρόπος για να μετακινηθεί κάποιος προς την μπάλα είναι μαζί με το κέντρο του, δηλαδή να αλλάζει θέση στο γήπεδο με τα πόδια του και όχι με το να τεντώνεται.

 Περιστροφή

Η περιστροφή στο τένις είναι μια αρκετά σοβαρή υπόθεση. Έχει οικοδομηθεί ολόκληρη σχολή πάνω στην ψευδή υπόθεση πως αν κάτι είναι καλό, περισσότερο από αυτό θα είναι καλύτερο.

Η μεγάλη δόση φαρμάκου όμως κάνει το δηλητήριο και εν προκειμένω, η περιστροφή μπορεί αντί για βάλσαμο για το παιχνίδι σου να είναι φαρμάκι και για την αποτελεσματικότητά σου και για τις αρθρώσεις σου.

Το σώμα μπορεί να εκτελέσει περιστροφικές κινήσεις διατηρώντας την δύναμή του. Όμως αυτή η περιστροφή μόνο περιορισμένη μπορεί να είναι, διότι πέραν κάποιας γωνίας η δύναμη χάνεται. Αυτή η ωφέλιμη κίνηση φαίνεται ότι γίνεται καταστροφική, όταν κάνουμε υπερβολική περιστροφή, διότι:

·         Βγάζoυμε το σώμα εκτός δύναμης.
·         Ταλαιπωρούμε τις αρθρώσεις αφού χρησιμοποιούνται στα όριά τους,
·         Σπαταλάμε δύναμη επειδή προσπαθούμε να αναπληρώσουμε τη φυσική δύναμη από το κέντρο μας με περισσότερη μυϊκή προσπάθεια.

Το σώμα μετά από ένα σημείο και μετά δεν έχει δύναμη. Στο τένις σε αντίθεση με άλλα σπόρ, δεν είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε ακίνητοι. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε και την ευθύγραμμη ορμή μας, έτσι ώστε να παραμένουμε στη τροχιά της μπάλας περισσότερο και σε συνδυασμό με την ωφέλιμη μόνο περιστροφή να έχουμε το μέγιστο αποτέλεσμα, όσον αφορά βέβαια τον συνδυασμό δύναμη-ακρίβεια.

Θα σταθώ σε μία θεμελιώδη αρχή της εμβιομηχανικής. Αν προσπαθήσεις να πετάξεις μια μπάλα, ενώ θα πάρεις φόρα με το σώμα σου, έπειτα θα το φρενάρεις (το σώμα) για να επιταχύνεις το χέρι σου και στο τέλος θα φρενάρεις τον αγκώνα σου για να συνεχίσει να επιταχύνει ο πήχης.

Στο ποδόσφαιρο το γόνατο σταματάει να κινείται σε ένα σημείο, για να συνεχίσει να επιταχύνει περισσότερο το πόδι και να κλωτσήσεις την μπάλα. 

Όταν δηλαδή επιταχύνεις, κάθε προηγούμενο μέλος σταματά για να δοθεί κίνηση στο επόμενο. 

Αυτή είναι η αρχή πάνω στην οποία χτίζεται η κινητική αλυσίδα.

Έτσι και στην κίνηση στο τένις κάθε προηγούμενη κίνηση πρέπει να φρενάρει, για να συνεχίσει η επόμενη πιο εκρηκτικά. Δηλαδή πρέπει να φρενάρουμε την λεκάνη μας από ένα σημείο και πέρα και όχι παραδομένοι στην παρόρμηση της στιγμής να εκτελούμε ανούσιες περιστροφές, πολύ έξω από το κέντρο μας. Είναι δυνατόν να βάλουμε όλη την ενέργεια με το χέρι μας την ώρα που η στήριξη στην λεκάνη έχει καταρρεύσει; Είναι σαν να προσπαθούμε να πετάξουμε μια μπάλα, ενώ είμαστε στην πίστα του παγοδρομίου, όπου η κάθε στήριξη έχει χαθεί.

Ένας παίχτης του τένις έχει την δυνατότητα να κινηθεί ελεύθερα μέσα στο γήπεδο και να επιλέγει κάθε φορά ποιος συνδυασμός περιστροφής και ευθύγραμμης κίνησης τον εξυπηρετεί καλύτερα. Η σχέση ρυθμού-έντασης πρέπει επίσης να απασχολεί ένα παίχτη του τένις διότι υπάρχει η φυσική τάση στον άνθρωπο να αυξάνει τον ρυθμό όσο αυξάνει η ένταση (δύναμη). Έτσι συχνά στην προσπάθειά μας να κάνουμε κάτι πιο δυνατά υποπέφτουμε σε τεχνικά λάθη, αν δεν ολοκληρώνουμε την κίνησή μας και την συντομεύουμε.

Το ζεύγος βημάτων 2, 4 , 6 οδηγεί στο σημείο επαφής. Αυτό ακούγεται προφανές, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότεροι παίχτες φεύγουν μακριά από την μπάλα και έπειτα χρησιμοποιούν περιστροφή για να διορθώσουν την λάθος κατεύθυνσή τους. Η κατεύθυνση όμως που πρέπει να δίνεται από την αρχή πρέπει να είναι και η τελική. Η αλλαγή κατεύθυνσης μειώνει και τη δύναμη, αλλά αυξάνει και το χρόνο μέχρι την επαφή, το οποίο σημαίνει μεγαλύτερη σπατάλη ενέργειας με τη μορφή άσκοπης μετακίνησης.

Ώθηση δύναμης

Το γινόμενο μάζα επί ταχύτητα (m x u) oρίζεται ως ορμή. Η ορμή είναι κάτι που ένα σώμα μπορεί να έχει σε μεγαλύτερο μικρότερο ή μηδενικό βαθμό. Είναι ένα μέγεθος το οποίο χαρακτηρίζει την κατάσταση ενός σώματος. Η ορμή η οποία είναι ένα χρήσιμο μέγεθος, το οποίο όμως δεν μας λέει ακριβώς τι θα συμβεί όταν το σώμα συγκρουστεί. Έτσι χρειαζόμαστε κι ένα δεύτερο μέγεθος. Το δεύτερο αυτό μέγεθος είναι η ώθηση δύναμης την οποία δεν κατέχει το σώμα, όπως την ορμή και την ταχύτητα, αλλά μπορεί να την αποκτήσει όταν αλληλεπιδρά με ένα άλλο σώμα.

Η ώθηση δύναμης ορίζεται ως το γινόμενο δύναμης επί τον χρόνο (f x t ), δηλαδή: Δύναμη x Χρόνο μας δίνει ώθηση δύναμης, η οποία μεταβάλλεται σε ορμή.  

Άν π.χ. ένα φορτηγό κινείται με ταχύτητα 100km/h και πέσει πάνω σε ένα τοίχο με 100km/h θα διαλυθεί.

Αν αυτή η ορμή του μεταβληθεί επειδή πάτησε φρένο ο οδηγός ή έσκασαν τα δυο πίσω λάστιχα και μεγαλώσει ο χρόνος που θα πέσει στον τοίχο, τότε η σύγκρουση με τον τοίχο δεν θα είναι τόσο καταστρεπτική.

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το παράδειγμα με ένα χτύπημα μπάλας του τένις; Η ώθηση που δίνει το χέρι μας στην μπάλα κατά την επαφή είναι ίδια κάθε φορά. Όμως πολλές φορές το χτύπημα είναι αδύναμο. Αυτό συμβαίνει επειδή κατά την μετακίνησή μας απομακρυνόμαστε από την μπάλα κι έτσι εφαρμόζουμε την ίδια δύναμη σε περισσότερο χρόνο και το «χτύπημα» είναι στην ουσία σπρώξιμο.

Πως λοιπόν μπορούμε να αυξήσουμε την αποτελεσματικότητά του χτυπήματος μας κάνοντας ταυτόχρονα οικονομία χρόνου; Με το να πηγαίνουμε προς το σημείο επαφής σε ευθεία γραμμή. Αν κινούμαστε παράλληλα προς την βασική γραμμή το χτύπημα μας δεν έχει δύναμη διότι απομακρυνόμαστε από την μπάλα. Το καλύτερο είναι να πηγαίνουμε εμείς να συναντήσουμε την μπάλα όπως έρχεται, δηλαδή να έχουμε κατεύθυνση προς την ερχόμενη μπάλα και ας είμαστε πολύ πίσω από την baseline. Λίγες μοίρες πιο μακριά μπορούν να κάνουν μια σημαντική διαφορά στην ορμή και την δύναμη. Η διατήρηση της ορμής εφόσον κινούμαστε σωστά προϋποθέτει διατήρηση της κατεύθυνσης. 

Αν πάω με κάποια βήματα στη μπάλα, σταματήσω και έπειτα προσπαθήσω να ακολουθήσω με το σώμα μου την μπάλα προς την μεριά που την στέλνω, τότε θα έχω αναιρέσει/εκμηδενίσει την κίνηση που ήδη έχω. Αυτή την κίνηση από την οποία έχω ήδη αρκετή ενέργεια, την καταστρέφω με την περιστροφή μου και σπαταλώ τριπλάσια ενέργεια αφού:

1. Δεν χρησιμοποιώ την ορμή η οποία είναι γραμμική και έχει δημιουργηθεί από την μετακίνησή μου προς την μπάλα.
2. Ξοδεύω ενέργεια για να φρενάρω.
3. Ξοδεύω ενέργεια για να ξαναδημιουργήσω δύναμη προς άλλη κατεύθυνση, συνήθως υπερβάλλοντας στην περιστροφή.

Τι χρειάζεται να κάνω;                 

Να αποδεχτώ τους περιορισμούς της κατ’ ανάγκη υπό γωνία προσέγγισης της μπάλας και να κάνω το καλύτερο δυνατό υπό αυτές τις συνθήκες: Δύο κατευθύνσεις για ένα χτύπημα. 

Η μπάλα έρχεται πάνω σε μια γραμμή Α. 
Εγώ κινούμαι πάνω σε μια άλλη γραμμή Β που σχηματίζει αμβλεία γωνία σε σχέση με την πορεία της μπάλας. 

Για να χτυπήσω την μπάλα προς οποιαδήποτε κατεύθυνση Γ, Δ, Ε κ.λ.π., εγώ συνεχίζω να κινούμαι ακριβώς στην δική μου γραμμή, σε αυτή που είχα από το πρώτο κιόλας βήμα (Β).

Το αν η μετέπειτα κατεύθυνση της μπάλας θα είναι διαγώνια ή ευθεία, αυτό δεν έχει σχέση με το που θα στρίψω το σώμα μου, αλλά το πότε θα γίνει ιδανικά η επαφή της ρακέτας με την μπάλα.

•       Αν κάνω την επαφή νωρίς, μπορώ και δίνω διαγώνια κατεύθυνση στην μπάλα.
•       Αν κάνω την επαφή αργά, δίνω ευθεία κατεύθυνση στη μπάλα.

Έτσι το που θα στείλω την μπάλα είναι αποτέλεσμα του πόσο ακριβή ρυθμό έχω. Δηλαδή πότε θα κάνω επαφή σε σχέση με το επιθυμητό - όσον αφορά στην κατεύθυνση - αποτέλεσμα. 

Σίγουρα θα επανέλθω σε αυτό το θέμα. Επειδή δεν διεκδικώ το αλάθητο, περιμένω τις παρατηρήσεις και διορθώσεις που θα μου στείλουν άλλοι - πολλοί καλύτεροι, πιο έμπειροι και πιο επιστημονικά καταρτισμένοι δάσκαλοι του τένις.