Οι μεγαλύτεροι μύθοι για το τένις

Ελπίζω, ότι, μέσω της διδασκαλίας του τένις, που παρουσιάζεται σε αυτό το blog, να είσαι σε θέση να ξεκαθαρίσεις στον εαυτό σου τον μεγαλύτερο μύθο του τένις, που δεν είναι μόνο επιζήμιος για το παιχνίδι σου, αλλά επίσης σε εμποδίζει και από την βελτίωσή του. Πολλοί από αυτούς τους μύθους του τένις είναι τόσο διαδεδομένοι, που διδάσκονται κανονικά στους μαθητές του τένις. Πιθανόν να έχεις ακούσει για κάποιους από αυτούς, αλλά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω τα γεγονότα σε σχέση με τις απόψεις. 

Οι περισσότεροι μύθοι για το τένις έχουν περάσει από το ένα άτομο στο άλλο. Πολλοί μύθοι προέρχονται λόγω των περιορισμών του ανθρώπινου ματιού. Ένα ανθρώπινο μάτι μπορεί να παρατηρήσει μόνο μια συγκεκριμένη κίνηση του τένις (ένα χτύπημα εδάφους) σε περίπου 30 καρέ ανά δευτερόλεπτο ή λιγότερο, ενώ μια κάμερα υψηλής ταχύτητας μπορεί να συλλάβει μια κίνηση τένις σε πολύ περισσότερα καρέ ανά δευτερόλεπτο. Το αποτέλεσμα είναι, το ανθρώπινο μάτι να χάνει πολλά από τις βασικές κινήσεις που συμβαίνουν συνεχώς στο τένις. Οι περισσότεροι δάσκαλοι του τένις βασίζονται στην παρατήρηση του ματιού, αλλά επειδή το ανθρώπινο μάτι βλέπει μόνο ταχύτητες έως και 30 καρέ ανά δευτερόλεπτο, το τελικό αποτέλεσμα είναι να γίνεται μια παραδοσιακή διδασκαλία η οποία βασίζεται στα ανθρώπινα μάτια των άλλων.

Στο παρελθόν, η διδασκαλία του τένις στηρίχτηκε στο γυμνό μάτι του παρατηρητή, ο οποίος στη συνέχεια πέρασε την αντίληψη ότι αυτός είχε μια συγκεκριμένη άποψη για την τεχνική στο τένις. Με την εφεύρεση όμως της σύγχρονης τεχνολογίας, οι κάμερες υψηλής ταχύτητας είναι πλέον σε θέση να παρατηρήσουν ένα χτύπημα εδάφους με σαφέστερες λεπτομέρειες και πολλοί από τους μύθους τένις του παρελθόντος αποδεικνύονται ψευδείς. 

Οι περισσότεροι μύθοι στο τένις, έχουν περάσει από τον προπονητή του τένις στον μαθητή και αυτό δεν αλλάζει. Όμως το τένις εξελίσσεται συνεχώς. Από τη μία εποχή στην άλλη, οι κορυφαίοι πρωταθλητές του παιχνιδιού έχουν πιο διαφορετικό, πιο σύγχρονο, πιο εκρηκτικό και πιο αποτελεσματικό τρόπο στην εκτέλεση των χτυπημάτων τους και εξακολουθούν να αναζητούν ακόμη ένα διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Το πρόβλημα με τους περισσότερους προπονητές, που διδάσκουν στα τένις club, είναι ότι κάνουν μαθήματα για να ψυχαγωγούνται μάλλον οι παίκτες, παρά να εξελίσσουν τους παίκτες στην εκτέλεση χτυπημάτων και να τους προετοιμάζουν για το παιχνίδι. Η παραδοσιακή διδασκαλία τένις είναι ξεπερασμένη και οι παίκτες αναγκαστικά χρησιμοποιούν αυτά τα μαθήματα τένις για να παίξουν στο παιχνίδι, όπως έπαιζαν οι παίκτες στο παρελθόν και όχι όπως παίζουν σήμερα, τώρα, στο παρόν.

Α΄ Μύθος: Χτυπάμε το forehand και το backhand πάντα προς τα εμπρός

Διαφορετικές καταστάσεις απαιτούν διαφορετικές κινήσεις ποδιών, που σημαίνει ότι είναι φυσικώς αδύνατο να κινείται ο παίκτης προς τα εμπρός, σε κάθε εκτέλεση χτυπήματος.

Αυτή η εντολή, η οποία δίδεται στον αρχάριο για υλοποίηση, από τον προπονητή, σημαίνει ότι υπάρχει μόνο μία κατεύθυνση, που θα πρέπει να κινείται πάντα ο παίκτης και αυτή είναι η κίνηση προς τα εμπρός.

Όμως αυτό είναι λάθος, διότι οι σημερινοί επαγγελματίες μαθαίνουν να κινούνται σε όλες τις διαφορετικές κατευθύνσεις. Εμπρός, πίσω, πλάγια, πλάγια και πίσω, πλάγια και προς τα εμπρός, κλπ.

Αν προσπαθείς να χτίσεις το παιχνίδι σου και κινείσαι μόνο προς τα εμπρός, αυτό είναι αδύνατο. Δεν μπορείς πάντα να προχωράς μπροστά για να χτυπάς την μπάλα. Φαντάσου να προσπαθείς να αναγκάσεις τον εαυτό σου να προχωράς μπροστά - σε κάθε μπαλιά - πόσο αφύσικο θα είναι. Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να ρίξει κατά πολύ την απόδοσή σου, θα σε κάνει να καταναλώσεις περισσότερη ενέργεια και αυτού του είδους η εντολή θα γίνει η αιτία να γίνει πολύ πιο περίπλοκο το παιχνίδι σου, απ’ ό, τι πρέπει να είναι.

Πρέπει να γνωρίζεις, όμως, ότι τον περισσότερο χρόνο οι παίκτες κινούνται «προς τα πίσω» και όχι προς τα εμπρός. Με άλλα λόγια, στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους, στον αγώνα, οι παίκτες οπισθοδρομούν, παρά πηγαίνουν μπροστά.

Β΄ Μύθος: Για να κάνεις την επιστροφή της μπάλας, θα πρέπει να πας την ρακέτα σου αμέσως πίσω

Παίκτες-μαθητές του τένις που έχουν κάνει μαθήματα τένις από το 1960 έως και την δεκαετία του 90 το έχουν ακούσει αυτό. Η ιδέα αυτού του μύθου του τένις είναι να πηγαίνεις τη ρακέτα σου πίσω γρήγορα και «όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο». 

Αυτό που διδάσκεται δηλαδή ευρέως, είναι να ενθαρρύνεται ο παίκτης του τένις, να κάνει απότομες κινήσεις για να φέρει αμέσως τη ρακέτα του πίσω, με αποτέλεσμα σε μια δύσκολη δυνατή μπαλιά να κάνει εσπευσμένη κίνηση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι να αισθανθεί ο μαθητής ότι η εκτέλεση της επιστροφής της μπάλας ήταν αδύναμη και ίσως άστοχη. Για άλλη μια φορά, αυτό διαφοροποιείται από την πραγματικότητα και τους κορυφαίους παίκτες του τένις στον κόσμο: Roger Federer, Andre Agassi, Maria Sharapova. Κάθε ένας από αυτούς τους επαγγελματίες παίκτες έχει ομαλά, δυναμικά, εκρηκτικά και αποτελεσματικά χτυπήματα. Αν είχαν αυτόν το «μύθο του τένις» στο μυαλό τους, πιθανότατα να μην ήταν σε θέση να εκτελούν τα χτυπήματά τους, όπως το κάνουν ήδη, ούτε κι εμείς θα τους βλέπαμε ποτέ στο γήπεδο ή στην τηλεόραση. 

Οι top επαγγελματίες παίκτες έχουν ένα ομαλό, ρευστό - σχεδόν άριστο - ρυθμό στην εκτέλεση των χτυπημάτων τους και στην προς τα πίσω και στην προς τα εμπρός αιώρηση, για την επιστροφή της μπάλας. 

Γ΄ Μύθος: Η Τεχνική πρέπει να έρθει με φυσικό τρόπο στον παίκτη και δεν πρέπει να το σκεφτεί

Λάθος. Αυτός ο μύθος του τένις σημαίνει ότι ένας παίκτης του τένις δεν θα πρέπει να σκεφτεί να αποκτήσει τεχνική, αλλά ότι η καλή τεχνική θα έρθει από μόνη της ….ουρανοκατέβατη! 

Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η βέλτιστη τεχνική, που βασίζεται σε ένα πολύ καθορισμένο σύνολο κινήσεων, διαχωρίζει τους κορυφαίους από τους μεσαίου επιπέδου τενίστες. Υπάρχουν σημαντικές βασικές αρχές και σημεία ελέγχου στην τεχνική του τένις, που συχνά πρέπει να διδάσκονται και συνειδητά να ριζώνουν στην πράξη στους παίκτες, που έχουν την ανάγκη και θέλουν να γίνουν κορυφαίοι.

Δ΄ Μύθος: Είμαι «φυσικώς γεννημένο ταλέντο» και έχω τα προσόντα για να είμαι ένας κορυφαίος παίκτης

Λάθος. Αυτός ο μύθος του τένις σημαίνει ότι θα κερδίζεις όλα τα «παιχνίδια», ούτως ή άλλως. 

Οι κορυφαίοι επαγγελματίες, όπως ο Roger Federer, ο Nadal, ο Roddick κ.ά. φαίνεται να έχουν ταλέντο, σχεδόν θεϊκό, αυτό όμως δεν οφείλεται σε τίποτα άλλο, παρά μόνο στην άψογη τεχνική, την οποία απέκτησαν με πολύ κόπο. Φυσικά, μπορεί να έχουν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους από εμάς, λόγω της εκπαίδευσής τους, τους πόρους και την καθοδήγηση, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να βελτιώσεις το δικό σου παιχνίδι σε υψηλότερο επίπεδο.

Ε΄ Μύθος: Κάνε επαφή με την μπάλα, πολύ πιο μπροστά από το σώμα, για να εκτελέσεις ένα δυνατό χτύπημα

Αυτή η συμβουλή, διδάσκεται σωστά στον παίκτη του τένις, όταν είναι να κάνει επαφή ένα «κλίκ-τσίμπημα» μπροστά. Η ιδέα αυτού του μύθου είναι, ότι η περαιτέρω επαφή με την μπάλα μπροστά από το σώμα, θα μεταφραστεί σε μια καλύτερη και πιο δυναμική βολή. 

Πολλοί μαθητές του τένις με τη σειρά τους, μόλις λάβουν αυτές τις συμβουλές, θα προσπαθήσουν να κάνουν επαφή με την μπάλα, πολύ πιο μπροστά από το σώμα τους και φυσικά αυτό θα τους οδηγήσει σε κακή εκτέλεση χτυπήματος.

Το πρόβλημα είναι, ότι πολλοί επαγγελματίες το διδάσκουν αυτό, διότι παρατηρούν τους παίκτες να χτυπάνε αργότερα την μπάλα, όταν ο βραχίονας και η ρακέτα είναι στο πλάϊ ή πίσω από το σώμα, σε δύσκολο σημείο επαφής. Έτσι για να τους αναγκάσουν να κάνουν την επαφή μπροστά, τους λένε «κάνε την επαφή πολύ πιο μπροστά από το σώμα».

Πολλές φορές, το να κάνεις αργά την επαφή της μπάλας, στο τένις, είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος στην αιώρηση ή την κίνηση ποδιών και όχι την ίδια την πραγματική επαφή. Αυτό στην πραγματικότητα είναι ένα σύμπτωμα ενός πολύ βαθύτερου προβλήματος στην τεχνική του τένις.