Tένις: Το forehand σε κίνηση του Djokovic

 1. Κοιτώντας πάνω από τον αριστερό του ώμο, ο Djokovic φέρνει τη ρακέτα του πίσω και ψηλά για να προετοιμάσει το χτύπημα.

Ο Djokovic πρέπει να τρέξει αρκετή απόσταση για το χτύπημα αυτό, οπότε χρειάζεται να κινηθεί γρήγορα. Με το που θα δει από ποια κατεύθυνση έρχεται η μπάλα, αμέσως γυρίζει το σώμα και εστιάζει στην μπάλα κοιτάζοντας πάνω από τον αριστερό του ώμο. Τα πόδια του είναι στραμμένα προς την κατεύθυνση που πρέπει να τρέξει και το κεφάλι του γυρισμένο προς την μπάλα. Ο Djokovic σηκώνει το κεφάλι της ρακέτας του ψηλά και προς τα πίσω και ετοιμάζεται για ένα γρήγορο άνοιγμα, χρησιμοποιώντας semi-Western λαβή.

2. Διατηρώντας καλή στάση, περιστρέφει γοφούς και μέση ώστε να προετοιμάσει ένα δυνατό χτύπημα μετά το άνοιγμά του.

Πιθανόν να σου έχουν πει να κινείστε με μικρά βήματα, όταν παίζετε. Τα βηματάκια είναι ιδανικά, όταν βρίσκεστε κοντά στην μπάλα, αλλά όμως όταν πρέπει να καλύψετε πολύ έδαφος, θα πρέπει πραγματικά να τρέξετε διατηρώντας την σωστή σου στάση, όπως κάνει ο Djokovic. Έχει ακόμη το βλέμμα του πάνω από τον ώμο του προς την μπάλα και έχει στρίψει ακόμη περισσότερο τους ώμους τόσο, που να μπορεί κανείς να δει την πλάτη του. Αυτή η περιστροφή γοφών και μέσης, είναι το κλειδί τόσο για την ταχύτητα στη ρακέτα, όσο και για control.

3. Ο Djokovic ρίχνει το κεφάλι της ρακέτας και λυγίζει τα γόνατά του πιο χαμηλά για να απορροφήσει τη δύναμη του μεγάλου βηματισμού του.

O Djokovic αρχίζει να ρίχνει προς τα κάτω το κεφάλι της ρακέτας του και ξεκινά το άνοιγμα (swing). Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σύγχρονους παίκτες να χτυπούν την μπάλα με ανοικτό stance και να σηκώνονται από το έδαφος όσο ανοίγουν την ρακέτα. Εδώ όμως είναι διαφορετική περίπτωση αφού το forehand είναι πάνω στην κίνηση. Ο Djokovic χρησιμοποιεί κλειστό stance, γιατί δεν έχει χρόνο για κάτι άλλο και τα γόνατά του λυγίζουν ακόμη περισσότερο όσο ανοίγει, ώστε να απορροφήσει τη δύναμη του τρεξίματος. Διοχετεύει όλη αυτή την ταχύτητα και κίνηση στην αιώρηση της ρακέτας του.

4. Λυγίζει ακόμη περισσότερο ενώ ανοίγει τους ώμους του και ξεκινά να επιταχύνει τη ρακέτα του.

Ενώ αρχίζει να επιταχύνει τη ρακέτα προς τα εμπρός, ο Djokovic λυγίζει ακόμη περισσότερο. Αν και έφερε τα πόδια του με απότομη κίνηση σε αυτή τη θέση, το πάνω μέρος του σώματός του παραμένει χαλαρό κατά τη διάρκεια του ανοίγματος. Οι ώμοι του αρχίζουν να ανοίγουν, καθώς επαναφέρει το σώμα του από την περιστροφή γοφών και μέσης και το πίσω μέρος από την λαβή της ρακέτας (τάπα ρακέτας) δείχνει την μπάλα που έρχεται προς το μέρος του.

5. Με τα πόδια και τη λεκάνη του ακόμη στραμμένα στο πλάι, ο Djokovic διοχετεύει την ενέργεια και την ορμή στο χτύπημα της μπάλας.

Όταν αποκρούει την μπάλα, δεν την χτυπά απλά, αλλά επιδιώκει την δυνατή επαφή, ώστε να μπορεί να απορροφήσει τη δύναμη του χτυπήματος του αντιπάλου του. Όλη του η ενέργεια πηγαίνει στο γήπεδο. Χτυπάει την μπάλα πιο πολύ στο πλάι του σώματός του, ώστε να διοχετεύσει την ορμή στο forehand. Οι ώμοι του εν μέρει δείχνουν το φιλέ, αλλά τα πόδια του και η λεκάνη του παραμένουν στραμμένα στο πλάι. Το κεφάλι του είναι σταθερό. Το σημείο επαφής είναι τέλειο, με απόλυτη ισορροπία και δύναμη πάνω στη μπάλα.

6. H περιστροφή προς το φιλέ τον βοηθά να διατηρήσει την ισορροπία του.

Ο Djokovic συνεχίζει να λυγίζει πιο χαμηλά, ενώ αρχίζει να σταματά και γυρνά προς το φιλέ. Αυτό τον βοηθά να διατηρήσει την ισορροπία του. Το χέρι, που έχει την ρακέτα, περιστρέφεται λίγο και η αιώρηση της ρακέτας του κινείται ελαφρά προς τα πάνω. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει βάλει πολύ topspin σε αυτό το δύσκολο down-the-line χτύπημα

7. Από σχεδόν καθιστή θέση, ο Djokovic συνεχίζει την κίνηση (follow through) με πολλή δύναμη.

Χρειάζεται πάρα πολύ δύναμη για να μπορέσει κανείς να σταματήσει γρήγορα και τελείως μετά από τόση ταχύτητα. Ο Djokovic μοιάζει να κάθεται σχεδόν στην φωτογραφία αυτή, σαν να είχε μία καρέκλα πίσω του. Το κλείσιμο της ρακέτας του (follow through) είναι πάνω από το κεφάλι του αντί να είναι πίσω από τον αντίθετό ώμο του, γιατί το χτύπημα είναι πάνω στην κίνηση με κλειστό stance.

8. Τελειώνοντας την αιώρηση της ρακέτας, το δεξί του πόδι τον ωθεί ξανά στη βασική θέση.

Ο Djokovic τελειώνει την αιώρηση (swing) και ξεκινά να επανέρχεται σχεδόν ταυτόχρονα. Το δεξί του πόδι ξεκινά να τον ωθεί προς το κέντρο του γηπέδου για το επόμενο χτύπημα. Το αριστερό του χέρι λειτουργεί σαν αντίβαρο και τον βοηθά στο να μην φύγει πολύ προς την πλάγια γραμμή (sideline).

Το Forehand στο τένις το κάνουμε με τεντωμένο ή λυγισμένο χέρι;

Είμαστε λοιπόν έτοιμοι να κτυπήσουμε την μπάλα. Το χέρι μας έχει αρχίσει να έρχεται προς τα μπροστά για να κτυπήσει την μπάλα. ΕΔΩ είναι μία ακόμα μεγάλη διαφορά με την τεχνική που ίσχυε έως τώρα: το χέρι μας την στιγμή της επαφής με την μπάλα πρέπει να είναι ΕΝΤΕΛΩΣ τεντωμένο. Μέχρι τώρα παίκτες και προπονητές δεν δίναμε και πολλή σημασία σ’ αυτό το σημείο. Μέχρι που εμφανίστηκαν ο Federer και ο Nadal.

Στις δε γυναίκες η Henin προσπάθησε να το κάνει και σχεδόν το κατάφερε, προσπαθώντας όπως η ίδια έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ότι παρακολουθεί τα ματς του Ελβετού τενίστα για να μάθει πράγματα από αυτόν.

Σκεφτείτε το εξής: κάθε φορά που τρέχουμε προς τη μπάλα και όσο πιο πολύ πιεζόμαστε ΠΑΝΤΑ κανονίζουμε την απόσταση λυγίζοντας τον αγκώνα άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο.

Εκτέλεση βολών στην ευθεία λοιπόν είναι πολύ δύσκολο να εκτελεσθούν με επιτυχία ΚΑΙ συχνότητα. Πόσες και πόσες φορές δεν βλέπουμε τον Federer και τον Nadal να κτυπούν κυριολεκτικά τις γωνίες με down the line κτυπήματα και να τούς θαυμάζουμε; Ναι, είναι άξιοι θαυμασμού… μήπως όμως η εξήγηση βρίσκεται στο τεντωμένο χέρι; Λέω μήπως;

Επίσης αυτή την στιγμή θα πρέπει το κεφάλι να κοιτάει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το σημείο επαφής. Ο λόγος είναι ο εξής (που επίσης ισχύει ΚΑΙ για το σερβίς): εάν το κεφάλι την στιγμή της επαφής κοιτάει στο πλάι στο λεγόμενο contact point, τότε προς στιγμήν ακινητοποιούνται οι ώμοι και η μόνη κίνηση γίνεται από το χέρι. Με αυτή την ακινητοποίηση έστω και στιγμιαία προσθέτουμε έξτρα δύναμη στο χτύπημα.

Ας μιλήσουμε για την 10ετία 70-80: το μεγαλύτερο χτύπημα εθεωρείτο το backhand με 2 χέρια του Jimmy Connors. Το forehand του Borg. Στην δεκαετία 80-90 είχαμε τα forehand των Jimmy Arias και Aaron Krickstein (ήτανε τόσο γρήγορη η κίνηση του Aaron που την εποχή εκείνη μόνο η πιο εξελιγμένη τεχνολογία high speed photography μπορούσε να μας δείξει πως ακριβώς κτυπούσε την μπάλα).

Η λίστα μπορεί να συνεχισθεί για πολύ. Τι κοινό είχαν όμως ΟΛΑ αυτά τα κτυπήματα; ότι τα χέρια ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ τεντωμένα κατά την στιγμή της επαφής.

Όπως είπα και πιο πάνω τις χρονικές περιόδους που μεσουρανούσαν αυτοί οι παίκτες, αυτή η τεχνική εθεωρείτο «ατομική» αντί να μελετηθεί και αναλυθεί. Η παγκόσμια προπονητική κοινότητα δεν ασχολήθηκε καθόλου ή σχεδόν καθόλου, κάτι που δυστυχώς συνεχίζεται και σήμερα, κυρίως γιατί οι ίδιοι μεγαλοπροπονητές μονοπωλούν τα τενιστικά media (ορμώμενοι εξ Αμερικής γαρ).

Ευτυχώς όμως χάρη στα τεχνολογικά μέσα που μας παρέχονται, κάποιοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συμβαίνει.

Το πιο σημαντικό  με την τεχνική με τεντωμένο χέρι είναι η σωστή απόσταση από αυτή.  Αυτό μπορεί να ακούγεται γνωστό και τετριμμένο αλλά δεν είναι. Ο λόγος είναι ο εξής: όταν κτυπάμε την μπάλα με το χέρι λυγισμένο, αν έχουμε κάνει λάθος στην απόσταση και για να μη μας κλείσει η μπάλα αλλάζουμε την τελευταία στιγμή την γωνία του χεριού ή δημιουργούμε πιο άνετη απόσταση κουνώντας το πάνω μέρος του σώματος. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στο να βρίσκουμε σταθερά τον στόχο μας (και ειδικά τις down the line μπαλιές). Με τεντωμένο το χέρι λοιπόν ΔΕΝ μπορεί η μπάλα να μας κλείνει. ΠΡΕΠΕΙ να σταματάμε ένα βήμα πιο μακριά από το σημείο επαφής. Είναι δυνατόν όμως αυτό να γίνεται; Και κάθε φορά; ΕΙΝΑΙ! Πρέπει όμως ο κάθε παίκτης να το προπονεί αυτό από την αρχή της καριέρας του. Πού σημαίνει ότι πρέπει να είναι τυχερός και να βρει έναν προπονητή  πού δεν έχει τσίμπλες στα μάτια του. Και πού θα είναι τόσο ψαγμένος ώστε να έχει τις απαντήσεις όταν τον ρωτάει ό μαθητής του.

Τι άλλα πλεονεκτήματα όμως έχει το χτύπημα με τεντωμένο χέρι; Επειδή όπως είπαμε πρέπει να σταματάμε ένα βήμα πιο μακριά ή αν θέλεις ένα βήμα πιο γρήγορα τότε κινούμενοι πλαγίως (lateral movement) κερδίζουμε δύο (2) συνολικά βήματα στην όλη κίνηση.

Αυτό σημαίνει πώς όταν κινούμαστε εντός των ορίων των πλαγίων γραμμών και κοντά στην βασική γραμμή κόβουμε τις γωνίες της μπαλιάς του αντιπάλου που και αυτό με την σειρά του έχει τα εξής τρία ( 3) πλεονεκτήματα:

      1.Στέλνουμε την μπάλα πίσω κατά τι γρηγορότερα

      2.Είμαστε γρηγορότερα έτοιμοι για την επόμενη μπάλα και

      3. «φαινόμαστε» γρηγορότεροι από ότι πραγματικά είμαστε, διότι καλύπτουμε λιγότερο γήπεδο.

Επίσης εύκολα πλέον μπορούμε να «πετάξουμε» όλο το χέρι προς τα εμπρός και να περιστρέψουμε τους ώμους εκτελώντας το μοντέρνο forehand που τόσο όλοι θαυμάζουμε.

Το τελείωμα

Την στιγμή της επαφής το κεφάλι της ρακέτας πρέπει να κινηθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται προς τα πάνω. Η αίσθηση που θα πρέπει να έχει ο παίκτης είναι σαν να πετάει το κεφάλι της ρακέτας στην μπάλα. Και αφού φύγει η μπάλα από την ρακέτα τότε αφήνει το χέρι ελεύθερο να τελειώσει όπου του υπαγορεύει η όλη κίνηση, φροντίζοντας ταυτόχρονα ο ώμος που ξεκίνησε την κίνηση από πίσω να τελειώσει μπροστά κάνοντας μία περιστροφή 180+. Το δε χέρι μπορεί να τελειώσει και μπροστά από τον αγκώνα ή πάνω από τον ώμο ή σχεδόν στους γοφούς.

Πόσο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ακούγεται αυτό πραγματικά, από αυτό που έλεγαν μια ζωή (και εξακολουθούν όλοι να λένε) ότι το χέρι πρέπει να τελειώνει μόνο πάνω από τον ώμο για να έχουμε δύναμη και topspin στην μπάλα και αυτή να πηγαίνει βαθιά.