Το Forehand στο τένις το κάνουμε με τεντωμένο ή λυγισμένο χέρι;

Είμαστε λοιπόν έτοιμοι να κτυπήσουμε την μπάλα. Το χέρι μας έχει αρχίσει να έρχεται προς τα μπροστά για να κτυπήσει την μπάλα. ΕΔΩ είναι μία ακόμα μεγάλη διαφορά με την τεχνική που ίσχυε έως τώρα: το χέρι μας την στιγμή της επαφής με την μπάλα πρέπει να είναι ΕΝΤΕΛΩΣ τεντωμένο. Μέχρι τώρα παίκτες και προπονητές δεν δίναμε και πολλή σημασία σ’ αυτό το σημείο. Μέχρι που εμφανίστηκαν ο Federer και ο Nadal.

Στις δε γυναίκες η Henin προσπάθησε να το κάνει και σχεδόν το κατάφερε, προσπαθώντας όπως η ίδια έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ότι παρακολουθεί τα ματς του Ελβετού τενίστα για να μάθει πράγματα από αυτόν.

Σκεφτείτε το εξής: κάθε φορά που τρέχουμε προς τη μπάλα και όσο πιο πολύ πιεζόμαστε ΠΑΝΤΑ κανονίζουμε την απόσταση λυγίζοντας τον αγκώνα άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο.

Εκτέλεση βολών στην ευθεία λοιπόν είναι πολύ δύσκολο να εκτελεσθούν με επιτυχία ΚΑΙ συχνότητα. Πόσες και πόσες φορές δεν βλέπουμε τον Federer και τον Nadal να κτυπούν κυριολεκτικά τις γωνίες με down the line κτυπήματα και να τούς θαυμάζουμε; Ναι, είναι άξιοι θαυμασμού… μήπως όμως η εξήγηση βρίσκεται στο τεντωμένο χέρι; Λέω μήπως;

Επίσης αυτή την στιγμή θα πρέπει το κεφάλι να κοιτάει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το σημείο επαφής. Ο λόγος είναι ο εξής (που επίσης ισχύει ΚΑΙ για το σερβίς): εάν το κεφάλι την στιγμή της επαφής κοιτάει στο πλάι στο λεγόμενο contact point, τότε προς στιγμήν ακινητοποιούνται οι ώμοι και η μόνη κίνηση γίνεται από το χέρι. Με αυτή την ακινητοποίηση έστω και στιγμιαία προσθέτουμε έξτρα δύναμη στο χτύπημα.

Ας μιλήσουμε για την 10ετία 70-80: το μεγαλύτερο χτύπημα εθεωρείτο το backhand με 2 χέρια του Jimmy Connors. Το forehand του Borg. Στην δεκαετία 80-90 είχαμε τα forehand των Jimmy Arias και Aaron Krickstein (ήτανε τόσο γρήγορη η κίνηση του Aaron που την εποχή εκείνη μόνο η πιο εξελιγμένη τεχνολογία high speed photography μπορούσε να μας δείξει πως ακριβώς κτυπούσε την μπάλα).

Η λίστα μπορεί να συνεχισθεί για πολύ. Τι κοινό είχαν όμως ΟΛΑ αυτά τα κτυπήματα; ότι τα χέρια ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ τεντωμένα κατά την στιγμή της επαφής.

Όπως είπα και πιο πάνω τις χρονικές περιόδους που μεσουρανούσαν αυτοί οι παίκτες, αυτή η τεχνική εθεωρείτο «ατομική» αντί να μελετηθεί και αναλυθεί. Η παγκόσμια προπονητική κοινότητα δεν ασχολήθηκε καθόλου ή σχεδόν καθόλου, κάτι που δυστυχώς συνεχίζεται και σήμερα, κυρίως γιατί οι ίδιοι μεγαλοπροπονητές μονοπωλούν τα τενιστικά media (ορμώμενοι εξ Αμερικής γαρ).

Ευτυχώς όμως χάρη στα τεχνολογικά μέσα που μας παρέχονται, κάποιοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συμβαίνει.

Το πιο σημαντικό  με την τεχνική με τεντωμένο χέρι είναι η σωστή απόσταση από αυτή.  Αυτό μπορεί να ακούγεται γνωστό και τετριμμένο αλλά δεν είναι. Ο λόγος είναι ο εξής: όταν κτυπάμε την μπάλα με το χέρι λυγισμένο, αν έχουμε κάνει λάθος στην απόσταση και για να μη μας κλείσει η μπάλα αλλάζουμε την τελευταία στιγμή την γωνία του χεριού ή δημιουργούμε πιο άνετη απόσταση κουνώντας το πάνω μέρος του σώματος. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στο να βρίσκουμε σταθερά τον στόχο μας (και ειδικά τις down the line μπαλιές). Με τεντωμένο το χέρι λοιπόν ΔΕΝ μπορεί η μπάλα να μας κλείνει. ΠΡΕΠΕΙ να σταματάμε ένα βήμα πιο μακριά από το σημείο επαφής. Είναι δυνατόν όμως αυτό να γίνεται; Και κάθε φορά; ΕΙΝΑΙ! Πρέπει όμως ο κάθε παίκτης να το προπονεί αυτό από την αρχή της καριέρας του. Πού σημαίνει ότι πρέπει να είναι τυχερός και να βρει έναν προπονητή  πού δεν έχει τσίμπλες στα μάτια του. Και πού θα είναι τόσο ψαγμένος ώστε να έχει τις απαντήσεις όταν τον ρωτάει ό μαθητής του.

Τι άλλα πλεονεκτήματα όμως έχει το χτύπημα με τεντωμένο χέρι; Επειδή όπως είπαμε πρέπει να σταματάμε ένα βήμα πιο μακριά ή αν θέλεις ένα βήμα πιο γρήγορα τότε κινούμενοι πλαγίως (lateral movement) κερδίζουμε δύο (2) συνολικά βήματα στην όλη κίνηση.

Αυτό σημαίνει πώς όταν κινούμαστε εντός των ορίων των πλαγίων γραμμών και κοντά στην βασική γραμμή κόβουμε τις γωνίες της μπαλιάς του αντιπάλου που και αυτό με την σειρά του έχει τα εξής τρία ( 3) πλεονεκτήματα:

      1.Στέλνουμε την μπάλα πίσω κατά τι γρηγορότερα

      2.Είμαστε γρηγορότερα έτοιμοι για την επόμενη μπάλα και

      3. «φαινόμαστε» γρηγορότεροι από ότι πραγματικά είμαστε, διότι καλύπτουμε λιγότερο γήπεδο.

Επίσης εύκολα πλέον μπορούμε να «πετάξουμε» όλο το χέρι προς τα εμπρός και να περιστρέψουμε τους ώμους εκτελώντας το μοντέρνο forehand που τόσο όλοι θαυμάζουμε.

Το τελείωμα

Την στιγμή της επαφής το κεφάλι της ρακέτας πρέπει να κινηθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται προς τα πάνω. Η αίσθηση που θα πρέπει να έχει ο παίκτης είναι σαν να πετάει το κεφάλι της ρακέτας στην μπάλα. Και αφού φύγει η μπάλα από την ρακέτα τότε αφήνει το χέρι ελεύθερο να τελειώσει όπου του υπαγορεύει η όλη κίνηση, φροντίζοντας ταυτόχρονα ο ώμος που ξεκίνησε την κίνηση από πίσω να τελειώσει μπροστά κάνοντας μία περιστροφή 180+. Το δε χέρι μπορεί να τελειώσει και μπροστά από τον αγκώνα ή πάνω από τον ώμο ή σχεδόν στους γοφούς.

Πόσο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ακούγεται αυτό πραγματικά, από αυτό που έλεγαν μια ζωή (και εξακολουθούν όλοι να λένε) ότι το χέρι πρέπει να τελειώνει μόνο πάνω από τον ώμο για να έχουμε δύναμη και topspin στην μπάλα και αυτή να πηγαίνει βαθιά.