Η περιστροφή στο τένις

Η περιστροφή στο τένις είναι μια αρκετά σοβαρή υπόθεση. Έχει οικοδομηθεί ολόκληρη σχολή πάνω στην ψευδή υπόθεση πως αν κάτι είναι καλό, περισσότερο από αυτό θα είναι καλύτερο.

Η μεγάλη δόση φαρμάκου όμως κάνει το δηλητήριο και εν προκειμένω, η περιστροφή μπορεί αντί για βάλσαμο για το παιχνίδι σου να είναι φαρμάκι και για την αποτελεσματικότητά σου και για τις αρθρώσεις σου.

Το σώμα μπορεί να εκτελέσει περιστροφικές κινήσεις διατηρώντας την δύναμή του. Όμως αυτή η περιστροφή μόνο περιορισμένη μπορεί να είναι, διότι πέραν κάποιας γωνίας η δύναμη χάνεται. Αυτή η ωφέλιμη κίνηση φαίνεται ότι γίνεται καταστροφική, όταν κάνουμε υπερβολική περιστροφή, διότι βγάζoυμε το σώμα εκτός δύναμης,ταλαιπωρούμε τις αρθρώσεις αφού χρησιμοποιούνται στα όριά τους, σπαταλάμε δύναμη επειδή προσπαθούμε να αναπληρώσουμε τη φυσική δύναμη από το κέντρο μας με περισσότερη μυϊκή προσπάθεια ενώ το σώμα μετά από ένα σημείο και μετά δεν έχει δύναμη.

Στο τένις σε αντίθεση με άλλα σπόρ, δεν είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε ακίνητοι. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε και την ευθύγραμμη ορμή μας, έτσι ώστε να παραμένουμε στη τροχιά της μπάλας περισσότερο και σε συνδυασμό με την ωφέλιμη μόνο περιστροφή να έχουμε το μέγιστο αποτέλεσμα, όσον αφορά βέβαια τον συνδυασμό δύναμη-ακρίβεια.

Θα σταθώ σε μία θεμελιώδη αρχή της εμβιομηχανικής. Αν προσπαθήσεις να πετάξεις μια μπάλα, ενώ θα πάρεις φόρα με το σώμα σου, έπειτα θα το φρενάρεις (το σώμα) για να επιταχύνεις το χέρι σου και στο τέλος θα φρενάρεις τον αγκώνα σου για να συνεχίσει να επιταχύνει ο πήχης.

Στο ποδόσφαιρο το γόνατο σταματάει να κινείται σε ένα σημείο, για να συνεχίσει να επιταχύνει περισσότερο το πόδι και να κλωτσήσεις την μπάλα. Όταν δηλαδή επιταχύνεις, κάθε προηγούμενο μέλος σταματά για να δοθεί κίνηση στο επόμενο. Αυτή είναι η αρχή πάνω στην οποία χτίζεται η κινητική αλυσίδα. Έτσι και στην κίνηση στο τένις κάθε προηγούμενη κίνηση πρέπει να φρενάρει, για να συνεχίσει η επόμενη πιο εκρηκτικά. Δηλαδή πρέπει να φρενάρουμε την λεκάνη μας από ένα σημείο και πέρα και όχι παραδομένοι στην παρόρμηση της στιγμής να εκτελούμε ανούσιες περιστροφές, πολύ έξω από το κέντρο μας.

Είναι δυνατόν να βάλουμε όλη την ενέργεια με το χέρι μας την ώρα που η στήριξη στην λεκάνη έχει καταρρεύσει; Είναι σαν να προσπαθούμε να πετάξουμε μια μπάλα, ενώ είμαστε στην πίστα του παγοδρομίου, όπου η κάθε στήριξη έχει χαθεί.

Ένας παίκτης του τένις έχει την δυνατότητα να κινηθεί ελεύθερα μέσα στο γήπεδο και να επιλέγει κάθε φορά ποιος συνδυασμός περιστροφής και ευθύγραμμης κίνησης τον εξυπηρετεί καλύτερα. Η σχέση ρυθμού-έντασης πρέπει επίσης να απασχολεί ένα παίκτη του τένις διότι υπάρχει η φυσική τάση στον άνθρωπο να αυξάνει τον ρυθμό όσο αυξάνει η ένταση (δύναμη). Έτσι συχνά στην προσπάθειά μας να κάνουμε κάτι πιο δυνατά υποπέφτουμε σε τεχνικά λάθη, αν δεν ολοκληρώνουμε την κίνησή μας και την συντομεύουμε.

Το ζεύγος βημάτων 2, 4 , 6 οδηγεί στο σημείο επαφής. Αυτό ακούγεται προφανές, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότεροι παίκτες φεύγουν μακριά από την μπάλα και έπειτα χρησιμοποιούν περιστροφή για να διορθώσουν την λάθος κατεύθυνσή τους. Η κατεύθυνση όμως που πρέπει να δίνεται από την αρχή πρέπει να είναι και η τελική. Η αλλαγή κατεύθυνσης μειώνει και τη δύναμη, αλλά αυξάνει και το χρόνο μέχρι την επαφή, το οποίο σημαίνει μεγαλύτερη σπατάλη ενέργειας με τη μορφή άσκοπης μετακίνησης.