Το τένις αν και είναι ευρέως διαδεδομένο ως άθλημα και οι κανονισμοί του αρκετά απλοί και γνωστοί, υπάρχει ένα παράδοξο, που σπάνια γνωρίζει κανείς την απάντηση.
Προκειμένου να
κερδίσει ένας παίχτης ένα game ή και έξη νικηφόρα (εκτός από εξαιρέσεις tie brake) τα οποία δίνουν ένα νικηφόρο set, πρέπει να κερδίσει 4 πόντους, με διαφορά τουλάχιστον 2 από τον αντίπαλό του.
Ωστόσο, η μέτρηση των πόντων δε γίνεται “1, 2, 3, 4”, αλλά όπως οιγοι παίκτες και οι φίλοι του τενις γνωριζουν “15, 30, 40, game”.
Γιατί συμβαίνει αυτό το παράδοξο; Έχουμε την απάντηση!
Η μέτρηση των πόντων στο τένις, κατά την επικρατούσα άποψη, προέρχεται από ένα μεσαιωνικό γαλλικό σπορ, το “jeu de paume” που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει “παιχνίδι της παλάμης”, καθώς αρχικά παιζόταν χωρίς ρακέτες, οι οποίες εισήχθησαν σταδιακά το 18ο αιώνα. Στο παιχνίδι αυτό ένας τρόπος για να κερδίσει κανείς πόντους είναι “το κυνήγι”.
Το λεγόμενο “κυνήγι” αφορά την άφιξη ενός παίχτη στο φιλέ. Το γήπεδο έχει διαστάσεις συνολικά 120 πόδια, 60 από κάθε μεριά του φιλέ. Ο κάθε παίχτης που κερδίζει έναν πόντο, αντί να μετράει ο πόντος, κερδίζει το δικαίωμα να κάνει το επόμενο σερβίς από απόσταση 15 ποδιών πιο κοντά στο φιλέ. Όταν τελικά φτάνει στο φιλέ κερδίζει και τον πόντο.
Έτσι, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι οι παίχτες στο “jeu de paume” κέρδιζαν διαδοχικά 15, 30 και 45 πόδια, πριν κερδίσουν τελικά τον πόντο. Ωστόσο, κάποια στιγμή θεωρήθηκε υπερβολικό το αβαντάζ των 45 ποδιών, με αποτέλεσμα να μειωθεί στα 40.
Από αυτή την μέτρηση προήλθε και ο τρόπος που καταμετρώνται οι πόντοι σε κάθε game του τένις.
Μία άλλη, λιγότερο επικρατούσα άποψη – και κατά τη γνώμη μας όχι τόσο πειστική – είναι ότι οι πόντοι συμβολίζουν τα σημεία στις 4 πλευρές του ρολογιού, με τα 15, 30 και 45 λεπτά να αποτελούν τα τέταρτα που χωρίζεται η ώρα. Ωστόσο αυτή η εξήγηση δεν εξηγεί το γιατί ο τελευταίος πόντος προσμετράται ως “40” και όχι ως “45”.
Μια ακόμα χρόνια απορία για κάποιους, πιστεύουμε πάντως ότι βρήκε εξήγηση
