Οι γονείς, όταν
πάνε τα παιδιά στο σχολείο, τους δίνουν συμβουλές τι να μάθουν και πώς να διδαχτούν από τους διδασκάλους τους; όχι βέβαια!
Πρέπει οι γονείς των αθλητών απλά
να ενθαρρύνουν και να χειροκροτούν τα παιδιά τους, σωστά; Να τους χαμογελούν και να συγχωρούν τα λάθη τους.
Όταν πηγαίνουμε
στο γιατρό με το παιδί μας, δεν του δίνουμε οδηγίες στο τι φάρμακα θα
πάρει. Δεν είναι η ειδικότητά μας!
Τότε γιατί το κάνουμε ξαφνικά όταν πρόκειται για τον αθλητισμό τους;
Σαν γονιός μπορεί να έπαιξες
κάποτε τένις μπορεί να έγινες και επαγγελματίας παίκτης ακόμη, δεν είσαι όμως ο
προπονητής του.
Οι γονείς,
παρακαλούμε να μην καθοδηγείτε τα παιδιά σας κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού ή
κατά την προπόνηση.
Το παιδί σας
προσπαθεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό
του, προσπαθεί να συγκεντρωθεί για την πίεση που θα έχει να αγωνιστεί ενάντια σε
ένα άλλο παιδί. Πλέον, το πιο σημαντικό που πρέπει να σκεφτεί, είναι ήδη αυτό που του ζήτησε ο προπονητής του.
Ένας γονέας
φωνάζοντας οδηγίες στο παιδί του κατά την διάρκεια της προπόνησης ή και του αγώνα σχεδόν ποτέ δεν βοηθά. Μπερδεύει το παιδί, προσθέτει πίεση
και έρχεται σε αντίθεση με τις οδηγίες των προπονητών και υπονομεύει τη σχέση
παίκτη-προπονητή.
Ο ρόλος του γονιού
κατά την διάρκεια του αγώνα πρέπει να είναι η ενθάρρυνση, η υποστήριξη και το χειροκρότημα.
Ο ρόλος του
προπονητή είναι η παρακίνηση στο να παραμείνει δυνατός και η υποστήριξη σε όλο
το παιχνίδι
Μετά τον αγώνα θα
πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για έναν χαμένο αγώνα άσχημα στο παιδί μας. Μια
μελέτη έδειξε ότι οι χειρότερες αναμνήσεις και εμπειρίες που έχουν οι σε παιδική
ηλικία αθλητές ήταν ... η συζήτηση και το μάλωμά τους από τον γονείς τους μετά
το παιχνίδι.
