Το σερβίς του Djokovic αποτελούσε πρόβλημα τα πρώτα χρόνια στην επαγγελματική του διαδρομή.
Eίναι ένας από τους καλύτερους παίκτες στον πλανήτη. Μόλις πριν από δέκα χρόνια, μια τέτοια δήλωση θα θεωρείτο υπερβολική από πολλούς, εκτός από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του.Τα τελευταία χρόνια, το παιχνίδι των ανδρών είχε κυριαρχηθεί από το ντουέτο των Roger Federer και Rafael Nadal. Το 2008, ο Djokovic φάνηκε έτοιμος να πάρει τα πρωτεία με τη νίκη του στο Australian Open. Αλλά αντί να προχωρήσει, σταμάτησε.
Ήταν αινιγματικό γιατί φαινόταν να έχει ένα πλήρες πακέτο ως παίκτης. Με γρήγορες κινήσεις κάλυπτε το γήπεδο όχι χειρότερα από το Nadal. Απαντούσε σωστά σε επιθετικές βολές και έπαιζε έξυπνο τένις όπως ο Federer. Δεν διέθετε όμως την ποικιλία και την αβίαστη χάρη του Ελβετού, ούτε την ωμή φυσικότητα του Ισπανού και το πρόσωπό του δεν εμοιαζε με πολεμιστή. Υπήρχαν στοιχεία που έλειπαν στο παιχνίδι του που τον εμπόδιζαν να γίνει ο κυρίαρχος παίκτης.
Είχε κουραστεί σε μακρινούς αγώνες και σταμάτησε όταν οι συνθήκες ήταν πολύ σκληρές για να αντέξει. Χρειάστηκε να είναι διανοητικά ισχυρότερος και να μην ξοδέψει τόσα πολλά από